Carbon czy aluminium: porównanie kijków trekkingowych dla wymagających wędrowców
Kijki trekkingowe z carbonu ważą mniej (o 20-30%) niż aluminiowe, co zwiększa komfort w czasie długich tras. Carbon lepiej absorbuje wstrząsy, ale jest droższy i bardziej kruchy – pęka przy silnych uderzeniach. Aluminiowe kijki są tańsze, wytrzymalsze (zginają się zamiast pękać) i w sam raz dla początkujących. Carbon daje efekt na długich dystansach i w górach, aluminium – na krótszych trasach i przy intensywnym używaniu. Wybranie zależy od budżetu, doświadczenia i planowanego terenu.
Wybranie odpowiednich kijków trekkingowych to ważna decyzja dla każdego miłośnika górskich wędrówek. Teraz rynek oferuje nam głównie dwa przodujące materiały: karbon i aluminium – każdy z nich ma swoje unikalne właściwości i zastosowania. W czasie wybierania kijków trekkingowych należy wziąć pod uwagę parę ważnych kwestii: wagę, wytrzymałość, amortyzację i cenę. Nowoczesne modele karbonowe wyróżniają się niezwykłą lekkością (często ważą poniżej 200 gramów na kijek) i doskonałymi właściwościami antywibracyjnymi. Aluminiowe konstrukcje z kolei słyną z niezawodności i odporności na uszkodzenia mechaniczne – szczególnie w trudnym terenie. Różnice w charakterystyce obu materiałów sprawiają, że sprawdzają się one w odmiennych warunkach i przy różnych stylach wędrowania.
Techniczne aspekty materiałów i ich wpływ na komfort wędrówki
Karbonowe kijki trekkingowe wykazują lepsze właściwości w zakresie tłumienia drgań: Podczas długich wędrówek po twardym podłożu różnica ta jest szczególnie odczuwalna dla nadgarstków i stawów łokciowych. Aluminium jednak – mimo większej wagi – zapewnia lepszą kontrolę na stromych zejściach i w czasie traverse’ów (przemierzania zboczy w poprzek). Można spojrzeć na system składania: mechanizm zatrzaskowy czy teleskopowy. Każde rozwiązanie ma swoje zalety, ale to właśnie teleskopowy system regulacji jest najbardziej uniwersalny.
- Waga kijków karbonowych: 160-250g
- Waga kijków aluminiowych: 250-350g
- Średnia żywotność karbonu: 3-5 lat
- Średnia żywotność aluminium: 5-8 lat
- Typowa różnica w cenie: 30-50%
- Odporność na uszkodzenia mechaniczne: przewaga aluminium
Praktyczne zastosowania w różnych warunkach terenowych
Fascynujące jest to, jak różnie zachowują się oba materiały w ekstremalnych warunkach. Karbon świetnie radzi sobie w niskich temperaturach (nie przewodzi zimna tak jak metal), jednak jest bardziej wrażliwy na uderzenia boczne. „W wysokich partiach gór, gdzie każdy gram ekwipunku ma znaczenie, karbonowe kijki dają zauważalną przewagę”. Aluminium daje efekt lepiej w terenie skalistym, gdzie istnieje ryzyko zaklinowania kijka między kamieniami (może się wygiąć, ale rzadziej pęka).
Profesjonalni przewodnicy górscy często preferują modele aluminiowe ze względu na ich niezawodność w zróżnicowanych warunkach terenowych. Jak dobrać odpowiednią długość kijków do swojego wzrostu? To zależy głównie od własnych preferencji i szyku chodzenia – przy standardowym użyciu przyjmuje się kąt 90 stopni w łokciu przy pionowym ustawieniu kijka.
Kije trekkingowe w górach – test carbon vs aluminium – szokujące różnice❗
Kijki aluminiowe są zdecydowanie tańsze i bardziej odporne na uszkodzenia mechaniczne w czasie uderzeń o skały. Ich wadą jest większa waga, która może być odczuwalna w czasie długich wędrówek górskich. Średnia waga pary kijków aluminiowych to około 550-650 gramów.
Ich zaletą jest także to, że po silnym uderzeniu można je wyprostować, w czasie gdy karbonowe często pękają bezpowrotnie. Karbonowe kijki trekkingowe są lżejsze – para waży około 350-400 gramów. To ogromna różnica w czasie wielogodzinnych wędrówek. Także lepiej absorbują drgania, daje to mniejsze zmęczenie nadgarstków i ramion. Zwróćmy uwagę, że kijki z włókna węglowego są mniej odporne na uderzenia boczne i droższe – często kosztują nawet 2-3 razy więcej niż aluminiowe odpowiedniki. Wybranie między tymi materiałami powinien zależeć głównie od szyku wędrowania i budżetu, jakim dysponujemy. Do okazjonalnych wycieczek spokojnie wystarczą aluminiowe, jednak dla osób często wędrujących dobrze jest sprawdzić zakup karbonowych.
Kijki trekkingowe – starcie tytanów: waga kontra wytrzymałość
Wybranie odpowiednich kijków trekkingowych często spędza sen z powiek początkującym i zaawansowanym trekkerom. Ważną rolę odgrywa tu balans między wagą a wytrzymałością materiału. Kijki aluminiowe, ważące średnio 250-300 gramów na parę, dają świetną trwałość i są odporne na uszkodzenia mechaniczne. Jednak modele z włókna węglowego, mimo że lżejsze (180-220 gramów), mogą być bardziej wrażliwe na uderzenia boczne.
- Aluminium 7075 – najwyższa wytrzymałość
- Carbon Fiber – najlepsza lekkość
- Aluminium 6061 – kompromis cena-jakość
- Kompozyty hybrydowe – wszechstronność
- Stop tytanu – ekstremalna trwałość
Przy intensywnym używaniu w terenie górskim, kijki aluminiowe wykazują się większą odpornością na zginanie i skręcanie.
Wpływ temperatury na parametry kijków trekkingowych
Mało znany aspekt to zachowanie materiałów w różnych warunkach atmosferycznych. Kijki z włókna węglowego zachowują stabilność strukturalną w szerokim zakresie temperatur, w czasie gdy aluminiowe mogą nie zmieniać swoje właściwości przy ekstremalnych temperaturach. Także, modele karbonowe lepiej tłumią wibracje w czasie chodzenia po twardym podłożu, daje to mniejsze zmęczenie nadgarstków w czasie długich wędrówek.
Kijki górskie – antyshock i regulacja, czyli podstawy stabilnego chodzenia
System antishock w kijkach trekkingowych to mechanizm amortyzujący wstrząsy w czasie kontaktu z podłożem. Składa się najczęściej z umieszczonej wewnątrz sprężyny, która absorbuje drgania i zmniejsza obciążenie stawów. Skuteczny system antishock potrafi zredukować nawet do 40% wstrząsów przenoszonych na nadgarstki i łokcie. Standardowo można go włączać i wyłączać za pomocą specjalnego pokrętła lub przycisku. Regulacja długości kijków umożliwia dopasowanie ich do wzrostu użytkownika oraz warunków terenowych.
System regulacji najczęściej opiera się na mechanizmie zatrzaskowym lub zewnętrznym zacisku typu Flexi Lock. Prawidłowo dobrana długość kijka powinna dać nam kąt 90 stopni w łokciu przy pionowym ustawieniu kijka. Podczas podchodzenia pod górę kijki skraca się o około 5-10 cm, jednak przy schodzeniu wydłuża o podobną wartość. Dla traversowania należy odpowiednio wydłużyć kijek znajdujący się po stronie zbocza.